Hoe ga je om met pijnlijke herinneringen uit je jeugd? Als beelden blijven knagen, verander dan je beeld.

Daar sta ik, in mijn gele jas. Het is de eerste winter na onze verhuizing van de Randstad naar Groningen. Ik ben twaalf. Er ligt ijs op het Damsterdiep en we gaan met het hele gezin schaatsen. Papa maakte deze foto. Ik vond hem bij Mama in een laatje. In een envelop met kiekjes die nooit het album hebben gehaald. Deze foto heb ik nog nooit gezien en het beeld ontroert me. 

Jeugdherinneringen

Die jas. Een zelf genaaide wollen jas. Wat ben ik erom gepest op school. Ik vond gemene briefjes verstopt in de zakken van die gele jas.

Ik heb weinig herinneringen aan mijn jeugd maar ik vond mijn schooltijd verschrikkelijk. Leren ging goed maar ik was niet zo handig in omgang met andere kinderen. Het was voer voor een pest carrière.

Wat moest ik doen en laten? Wat moest ik dragen? En wie moest ik zijn om erbij te horen in de klas? Ik wist het niet. Het pesten en het ongemak heeft veel impact gehad. 

Deze ervaringen hebben mij gevormd. Een trauma wil ik het niet noemen. Zo erg was het nou ook weer niet. Thuis was een veilig nest. Ik heb een warme jeugd gehad. Toch heeft mijn schooltijd veel gevolgen gehad voor mijn ontwikkeling. Hier is onzekerheid en ongemak ontstaan. Het is een litteken geworden.

Nu ik terugkijk naar deze foto vind ik hem hartstikke leuk. Zelfs die gele jas. Gele jassen zijn weer hip tegenwoordig.

Overigens viel Papa na dit Kodak momentje hard op het ijs. Zijn schaats kwam in een scheur terecht. Hij had veel pijn en in het ziekenhuis bleek zijn jukbeen gebroken. Er werd een ijzerdraadje ingezet om het bot bij elkaar te houden. Daar had hij later geen last meer van. Behalve als het ging vriezen. Dan deed dat draadje weer pijn. Een wond geneest. Het litteken blijft. En soms schrijnt het weer.

Net als een pest-verleden. Ik ben hartstikke goed terechtgekomen. En toch, soms ineens, in groepen mensen, kan ik het lastig vinden om erbij te horen. Dan voel ik mij erbuiten staan. Of ik kies zelf voor een rol buiten de groep. Die blijft het gemakkelijkst en voelt vertrouwd. In groepen schrijnt het litteken soms nog.

Nieuwe beelden creëren met NLP

Toch gek hoe zo’n herinnering vervormt in de loop van de tijd. Die gele jas was een naar beeld van een enorm foute jas. Nu ik ouder ben, kijk ik toch anders naar die jas. Eigenlijk vind ik hem nu wel leuk.

Achteraf, viel dat pesten misschien ook wel mee. Waren de briefjes in mijn jaszak minder gemeen als ze toen leken. In al mijn ongemak en met het onvermogen van een meisje van twaalf heb ik die herinnering zo opgeslagen. 

Er zijn mooie NLP-technieken waarbij je het beeld, zoals je dat hebt opgeslagen, verandert. Daardoor verandert de beleving. Misschien wil je het beeld in je hoofd groter maken, of juist kleiner. Misschien wil je het (een andere) kleur geven of als zwart wit foto opslaan. Je kunt ook het hele beeld vervangen of er een geluid aan toevoegen. 

Er zijn dingen gebeurd in het verleden en er zullen dingen gebeuren in de toekomst. In het heden geef jij dit weer aan jezelf in beelden, geluiden, gevoelens, geuren, kleuren en gedachten. In jouw hoofd heb jij de regie. Zo word jij de regisseur van jouw leven. 

Als tijd de wonden niet heelt

Ze zeggen weleens: Tijd heelt alle wonden. En soms is dat zo. Maar als lastige beelden blijven knagen, kun je die met NLP-oefeningen herschrijven. De gebeurtenis blijft, maar na zo’n oefening is de lading eraf. De emoties die bij die oude ervaring horen, komen nooit meer terug.

Net als die winters uit mijn kindertijd, vrees ik.

Vind jij dit interessant en wil je leren hoe je dit doet? Misschien is een NLP-opleiding dan leuk voor jou. Reageer gerust op deze mail om een vrijblijvend kennismakingsgesprek in te plannen. 

Hoe slaan we informatie op? Op school wordt ons dat niet geleerd. Als kind al, proppen wij van alles in ons hoofd. Als je dat niet handig doet, kun je chaos in je hoofd ervaren of moeite hebben met leren. Logisch dat op een gegeven moment je hoofd te vol is.

Met de MatriXmethode kun je je hoofd opruimen en kun je leren hoe je informatie kunt ordenen. Je maakt (denkbeeldig) een blijvend systeem. Ook zetten we de MatriXmethode in bij onverwerkte emoties, bij trauma en bij onverklaarbare pijnklachten.

De achtergrond (vanuit NLP)

Onze zintuigen spelen een belangrijke rol bij de informatieverwerking.
We zien, horen, voelen, ruiken en proeven. Al deze informatie wordt opgeslagen in ons brein.

Afhankelijk van je voorkeur sla je informatie op in:

• beelden
• geluiden
• gevoelens
• geuren
• smaken
• gedachten

NLP noemt deze zintuiglijke informatie: modaliteiten.
Die modaliteiten kun je weer onderverdelen in kleinere brokjes informatie: de submodaliteiten.

Een gebeurtenis is neutraal. De manier waarop je het opslaat, je strategie, bepaalt hoe je het ervaart. Zo kan het, qua beleving, nogal wat uitmaken of een beeld stilstaand of bewegend is opgeslagen, ver weg of dichtbij, in kleur of zwart-wit. Hetzelfde geldt voor geluid. Is dat hard of zacht, snel of langzaam, ritmisch, hard, staccato, schel? Hoe jij het opslaat, is bepalend voor hoe het voor je voelt.

In je geheugen gegrift

Maar soms gaat zo’n geluid niet vanzelf weg. Het beeld blijft in je geheugen gegrift of je proeft nog steeds die nare smaak. Vooral tijdens gebeurtenissen met grote emotionele impact is vaak slechts een enkel fragment, heel bepalend voor de belevenis. Zowel bij positieve als bij negatieve ervaringen. 

Misschien herinner jij je nog de smaak van die plaatselijke lekkernij tijdens een vakantie? De muziek waarop je danste met je grote liefde? De geur van pasgeboren puppies? Als je het beeld van je spelende kind weer voor je ziet, word je direct weer blij.

Met dit soort positieve ervaringen gaan mensen doorgaans niet naar de therapeut of coach. Maar bij negatieve ervaringen kunnen beelden, geluiden of geuren als een trigger werken en een vervelend gevoel  weer oproepen.

Zonder herbeleving

Het positieve en unieke van de MatriXmethode is dat je niets hoeft te vertellen over de ervaring.  Dit voorkomt het herbeleven en verder verdiepen van nare gevoelens en trauma.

De coach stelt neutrale vragen over hoe je een gebeurtenis hebt opgeslagen: als beeld, geluid, gevoel of gedachte. Hij of zij begeleidt je naar het vervelendste fragment en laat je dat ontladen.

En het bijzondere is: als je dat ene bepalende fragment ontlaadt, verandert de lading van de hele gebeurtenis. Zonder herbeleving! Want je hoeft niets te vertellen over de gebeurtenis.

Dat is waarom ik zo enthousiast ben over de MatriXmethode. Vaak zijn een of twee gesprekken al voldoende.

De MatriXmethode is ontwikkeld door Ingrid Stoop. Op Youtube zijn veel filmpjes te vinden met demonstraties.