Hoe ga je om met pijnlijke herinneringen uit je jeugd? Als beelden blijven knagen, verander dan je beeld.

Daar sta ik, in mijn gele jas. Het is de eerste winter na onze verhuizing van de Randstad naar Groningen. Ik ben twaalf. Er ligt ijs op het Damsterdiep en we gaan met het hele gezin schaatsen. Papa maakte deze foto. Ik vond hem bij Mama in een laatje. In een envelop met kiekjes die nooit het album hebben gehaald. Deze foto heb ik nog nooit gezien en het beeld ontroert me. 

Jeugdherinneringen

Die jas. Een zelf genaaide wollen jas. Wat ben ik erom gepest op school. Ik vond gemene briefjes verstopt in de zakken van die gele jas.

Ik heb weinig herinneringen aan mijn jeugd maar ik vond mijn schooltijd verschrikkelijk. Leren ging goed maar ik was niet zo handig in omgang met andere kinderen. Het was voer voor een pest carrière.

Wat moest ik doen en laten? Wat moest ik dragen? En wie moest ik zijn om erbij te horen in de klas? Ik wist het niet. Het pesten en het ongemak heeft veel impact gehad. 

Deze ervaringen hebben mij gevormd. Een trauma wil ik het niet noemen. Zo erg was het nou ook weer niet. Thuis was een veilig nest. Ik heb een warme jeugd gehad. Toch heeft mijn schooltijd veel gevolgen gehad voor mijn ontwikkeling. Hier is onzekerheid en ongemak ontstaan. Het is een litteken geworden.

Nu ik terugkijk naar deze foto vind ik hem hartstikke leuk. Zelfs die gele jas. Gele jassen zijn weer hip tegenwoordig.

Overigens viel Papa na dit Kodak momentje hard op het ijs. Zijn schaats kwam in een scheur terecht. Hij had veel pijn en in het ziekenhuis bleek zijn jukbeen gebroken. Er werd een ijzerdraadje ingezet om het bot bij elkaar te houden. Daar had hij later geen last meer van. Behalve als het ging vriezen. Dan deed dat draadje weer pijn. Een wond geneest. Het litteken blijft. En soms schrijnt het weer.

Net als een pest-verleden. Ik ben hartstikke goed terechtgekomen. En toch, soms ineens, in groepen mensen, kan ik het lastig vinden om erbij te horen. Dan voel ik mij erbuiten staan. Of ik kies zelf voor een rol buiten de groep. Die blijft het gemakkelijkst en voelt vertrouwd. In groepen schrijnt het litteken soms nog.

Nieuwe beelden creëren met NLP

Toch gek hoe zo’n herinnering vervormt in de loop van de tijd. Die gele jas was een naar beeld van een enorm foute jas. Nu ik ouder ben, kijk ik toch anders naar die jas. Eigenlijk vind ik hem nu wel leuk.

Achteraf, viel dat pesten misschien ook wel mee. Waren de briefjes in mijn jaszak minder gemeen als ze toen leken. In al mijn ongemak en met het onvermogen van een meisje van twaalf heb ik die herinnering zo opgeslagen. 

Er zijn mooie NLP-technieken waarbij je het beeld, zoals je dat hebt opgeslagen, verandert. Daardoor verandert de beleving. Misschien wil je het beeld in je hoofd groter maken, of juist kleiner. Misschien wil je het (een andere) kleur geven of als zwart wit foto opslaan. Je kunt ook het hele beeld vervangen of er een geluid aan toevoegen. 

Er zijn dingen gebeurd in het verleden en er zullen dingen gebeuren in de toekomst. In het heden geef jij dit weer aan jezelf in beelden, geluiden, gevoelens, geuren, kleuren en gedachten. In jouw hoofd heb jij de regie. Zo word jij de regisseur van jouw leven. 

Als tijd de wonden niet heelt

Ze zeggen weleens: Tijd heelt alle wonden. En soms is dat zo. Maar als lastige beelden blijven knagen, kun je die met NLP-oefeningen herschrijven. De gebeurtenis blijft, maar na zo’n oefening is de lading eraf. De emoties die bij die oude ervaring horen, komen nooit meer terug.

Net als die winters uit mijn kindertijd, vrees ik.

Vind jij dit interessant en wil je leren hoe je dit doet? Misschien is een NLP-opleiding dan leuk voor jou. Reageer gerust op deze mail om een vrijblijvend kennismakingsgesprek in te plannen.